Druga historia kina radzieckiego i białoruskiego

Książka ta jest serią esejów badawczych, gdzie każdy rozdział poświęcony jest innemu wątkowi z historii radzieckiego kina białoruskiego z lat 20. i 80. XX wieku.

Każda z takich fabuł zrodziła się z pytań bez jednoznacznej odpowiedzi, zadawanych współcześnie: jak i po co oglądać dziś radzieckie kino białoruskie? Co mogą opowiedzieć filmy Biełgoskina z okresu NEP-u i białorutenizacji? Czy można uważać radzieckie kino białoruskie za kolonialne i jakie znaczenia otwiera i przesłania takie podejście? ślady jakich procesów politycznych nosi w sobie wizerunek „radzieckiego Białorusina”, jak został stworzony, w jakich formach istniał po wojnie i śmierci Stalina? W jaki sposób białoruski ekran kształtował wyobraźnię historyczną widzów w różnych okresach radzieckich i w jakim stopniu na ekranie prezentowano głębię białoruskiej historii? Jakie alternatywy dla „radzieckiej Białorusi” stworzył „Belarusfilm” w latach 1960–1980? Czy były to „wewnętrzne sprzeciwy”, forma oporu kulturowego, a może mistrzostwo autora w posługiwaniu się nowym stylem filmowym? Na jakim tle przebiegała dekonstrukcja „radzieckiego społeczeństwa białoruskiego” i radzieckiego społeczeństwa w filmach okresu pierestrojki i dlaczego proces ten tak szybko się nie powiódł?