Jagody wilka

Książka zaczyna się od przymusowego wygnania i kończy się wygnaniem. Można ją pewnie nazwać autobiograficzną, choć nie opiera się na żadnych faktach. Można by to chyba nazwać konfesjonałem, choć nie ma tu żadnych spowiedzi. Chodzi o korzeń, który nie przestaje rosnąć. O polnej ścieżce prowadzącej do metropolii. O miłości, która sama w sobie jest drogą. O języku, który staje się jednocześnie schronieniem i zbawieniem. O owocach dawnych i gorzkich wspomnień, które nas wabią, zatruwają i leczą. Książka składa się z wybranych wierszy z trzech wcześniejszych zbiorów, jak również z tych napisanych w ostatnich latach.