Notatki nieudanego „chemika”

„Zawsze chciałem pisać. Potajemnie. Nie miałem szczególnej nadziei, że coś wartościowego z tego wyniknie. Ale zaczęło działać. Najpierw artykuły graphomanskie. Potem było lepiej. Pojawił się mój własny styl. Zawsze kochałem ten stan „przybycia”, kiedy to, jak to się mówi, siadasz przy krośnie i tworzysz interesujące wzory werbalne ze swoich myśli.

Niepostrzeżenie zostałam felietonistką kolorowych magazynów i blogerką w portalu społecznościowym zajmującym się marketingiem. Lata 2008-2018 były okresem beztroski i tłustym. Zaślepieni konsumpcjonizmem i wadami, nie zauważyliśmy, co tak naprawdę dzieje się w naszym kraju. Bardzo wygodnie było mieszkać w centrum Mińska, przesiadywać na ulicy Oktiabrskiej i nie zwracać uwagi na to, co dzieje się w celach KGB zaledwie kilkaset metrów dalej.

Dzięki Bogu, widzieliśmy! Teraz jestem bezpieczny. A gdy mnie pytają, dlaczego zdecydowałem się pisać pamiętnik lub czy jestem masochistą, skoro jestem gotowy ponownie zanurzyć się w tych doświadczeniach, mam tylko jedną odpowiedź: musimy być świadkami wszystkich zbrodni po wyborach w 2020 roku. Gdyby zrobiono to na czas przed rokiem 2020, wówczas całkiem możliwe, że udałoby się uniknąć takiego poziomu przemocy, okaleczonych losów i gorzkich łez. (Aleksandr Demidovich)