Raz na dwadzieścia pięć tysięcy lat

Upalnym latem 2018 roku pisarka i tłumaczka Alena po raz kolejny podróżuje do Szwecji. Tym razem popływaliśmy w sztokholmskich stawach i pracowaliśmy z rodzinnym archiwum. Zamieszka w pustym mieszkaniu swojej starszej przyjaciółki Margarety w dzielnicy Vasaston, której dachami zajmują się nie Karlson, lecz fachowcy.
Alena w tajemnicy przed wszystkimi czeka na spotkanie z Tuncim, byłym sudańskim kolegą ze szwedzkiej klasy, który dawno temu zerwał ich przyjaźń bez żadnego wyjaśnienia. Teraz Elena je dostanie. Jednak na tle apokaliptycznej pogody jej plany również biorą w łeb i nie wszystko idzie zgodnie z planem.
Elena i Tunti niemal stają się świadkami rzadkiego zjawiska astronomicznego, ale nigdy im się to nie zdarza. Czy więc na niebie był znak, czy go nie było? Czy w ogóle powinniśmy liczyć na to, że znaki niebieskie będą nam doradzać w życiu? Alena po powrocie na Białoruś nadal o tym wszystkim myśli.
Opowieść można czytać jako kontynuację poprzedniej powieści Anki Upali „Na śnieżnej wyspie” lub jako samodzielną książkę.