Do gwiazd

Sto dwadzieścia lat temu Ad Astra była nazywana „dziełem, które pozostaje”.
Autorzy umieścili pod tytułem muzyczne słowo „duet” i rozwinęli fabułę na tle hymnów do żywej natury, pieśni starożytnych czasów, muzyki kosmosu i ciszy sfinksów. Głosy bohaterów dochodzą z Puszczy Białowieskiej i Alp Berneńskich, z pełnego cudów i lęków Czarnego Guszczru, z majestatycznych lodowców Rodanu, z baśniowej doliny Lauterbrunnen, nad którą rozbrzmiewa pieśń pasterska, i z ruin białoruskiego zamku, pożartego przez dziki, skąd do lasu niosą się odgłosy upiornego polowania...

Nuty życia wplatają się w melodię miłości: bohaterowie toczą, by użyć języka naszych czasów, walkę filozoficzną i psychologiczną, w której ścierają się między innymi racje patrioty i kosmopolity, serca i umysłu, szczęścia i poświęcenia, miłości i obowiązku.

Utwór stanowi kontynuację powieści Elizy Orzeszko pt. „Dwaj bieguny”. Po raz pierwszy opublikowano w języku białoruskim.