Drum Chieftain: Opowieści o rodzimych zwierzętach

BŁĄD

Oto nowina, nowina! Owca tarzała się w nocy i przyniosła dwa jagnięta. Piękne, w czarnych futrach. Gospodyni była szczęśliwa, właściciel był szczęśliwy, ja też skakałem z radości, nawet pogłaskałem jagnięta. A następnego dnia babcia Aniuta krzyknęła:

– Och, jaki kłopot z naszymi bliźniakami...

„Skąd wiesz?” zapytał dziadek Dmitrij.

– Bo człowiek płacze, płacze bez przerwy...

Słysząc to, szybko pobiegliśmy do stodoły. Otworzyliśmy drzwi i zajrzeliśmy do ciemnego wybiegu... Jedna jagnięcina, skulona obok owcy, ssała mleko, podczas gdy druga stała jak sierota, płacząc żałośnie:

- Be-e-e!.. Be-e-e!..

„Nie przyjąłeś?” – przestraszył się właściciel.

Podniosłem jagnię i zaniosłem je do matki. Ale ona odepchnęła je czołem i nie pozwoliła mu się do siebie zbliżyć.

– O, ty głupcze! – wkurzył się dziadek Dmitrok. – Nie chcesz nakarmić dziecka? To cię zmuszę!

Złapaliśmy owcę, przycisnęliśmy ją do ziemi i postawiliśmy obok jagnię. Natychmiast przykleiło się do wymienia, a ogon drżał. Krótko mówiąc, nakarmiliśmy głodnego Robaka – tak dziadek nazywał jagnię. Co dalej? Nie będziesz hodował głupiej owcy codziennie. Dobrze, że krowa miała dość mleka: i dla byka, i dla jagnięcia… Dziadek Zmitrok zastąpił matkę Robaka. Zaczął karmić dziecko z butelki. Widząc jagnię dziadka, szturchał je w kolano: mówił: nakarm mnie szybko! Staruszek jechał rowerem do sklepu, a Robak biegał za nim po wsi jak pies. I na pewno dostawał smakołyk – skórkę chleba. Ani jednego, bo każdy, kto wychodził ze sklepu, częstował pupila dziadka. Za to całował wszystkich po ręce i ani trochę się nie wstydził.