Tsymberau
Беларускі гістарычны і літаратурны анекдот. Кніга 2-я
Беларускі гістарычны і літаратурны анекдот. Кніга 2-я
Аўтар: Сяргей Шапран
Рэкамендацыя ўзросту: 16+
Niski poziom zapasów: pozostało 1
Nie można załadować gotowości do odbioru
Мова: беларуская
Старонак: 360
Год выдання: 2023
Месца выдання: Мінск
Вокладка: мяккая
Фармат: 12х16,5 см
ISBN: 978-985-6968-67-2
«Беларускі гістарычны і літаратурны анекдот. Кніга 2» працягвае цыкл нясур’ёзна-сур’ёзных гісторый, якія раскрываюць вядомых беларускіх дзеячаў з нечаканага боку. У гэтым жанры дакументальнасць не заўсёды абавязковая, але павучальнасць застаецца галоўнай. Анекдоты пра пісьменнікаў, палітыкаў і культурных асобаў паказваюць іх чалавечнасць, гумар і мудрасць, пакідаючы ў нацыянальнай памяці каштоўны след.
***
Гэта другая кніга з цыкла беларускіх гістарычных і літаратурных анекдотаў. Галоўныя героі тут – асобы, якія не маюць патрэбы ў дадатковым прадстаўленні, што ёсць першай умовай названага жанру. Іншая ўмова – пажаданая, але неабавязковая дакументальнасць. У гэтым заключаецца адметнасць гістарычных і літаратурных анекдотаў, якія, маючы багатуюна падзеі і імёны гісторыю, з’яўляюцца нефармальным летапісам жыцця.
СУР’ЁЗНА ПРА НІБЫТА НЕСУР’ЁЗНАЕ (фрагмент прадмовы) Паглядзець
Што ёсць гістарычны, што ёсьць літаратурны анекдот? Павучальная гісторыя з жыцця вядомых асоб, якім не трэба лішняя рэкамендацыя, што ёсць першай умовай жанру. Дакументальнасць тут магчымая, але неабавязковая: расказаная гісторыя магла не адбыцца ў рэальнасці – яна можа аказацца выдумкай або міфам, хай сабе дужа праўдападобным. Прычым такі анекдот далёка не заўсёды павінен быць смешным – досыць павучальнасці. І хоць гістарычных і літаратурных анекдотаў няма ў падручніках і навуковых працах, іх не так часта сустрэнеш на старонках мемуараў і дзённікаў, але яны былі, ёсць і будуць – кожная эпоха пакідае свой сур“ёзны след у гэтым, здавалася б, несур’ёзным жанры. Іншая справа – ці фіксуюцца гістарычныя анекдоты ў памяці нацыі?...
(канец франменту)
«ТРЫ БЯДУЛІ»
З кнігі «Пад сузор'ем сярпа і молата» Барыса Сачанкі:
«На чым толькі не эканомім!
Нават на напісанні псеўданімаў.
Замест Янка Купала пішам Я. Купала, замест Якуб Колас – Я. Колас, замест Алесь Гарун — А. Гарун... Неяк, калі я ішоў па сталіцы нашай рэспублікі, мяне перапыніла вельмі інтэлігентная з выгляду жанчына, відаць, прыезджая, і спытала:
– Скажыце, калі ласка, дзе тут вуліца Тры Бядулі...
Ледзь здагадаўся я, што жанчына шукае вуліцу Змітрака Бядулі — "З. Бядулі", як напісана на шыльдачках, што прымацаваны на дамах...»
(канец фрагменту)
